Na veel regen, nu weer veel zon! Dus het is goed toeven in het zwembad op deck 8 ?
Mijn buurvrouw Thembeka – prachtige jonge vrouw, uit Zuid Afrika – wil graag leren zwemmen, dus we zijn begonnen met zwemles. En tussendoor kletsen we. Ze vertelt dat ze aan het vasten is: ‘niet met een bijzondere reden, maar omdat ik juist in mijn kwetsbaarheid bij God wil komen….’, hoe mooi is dat?
In de cabin naast mij zitten vier jonge Afrikaanse vrouwen. En hoewel ze niet echt op elkaar lijken had ik toch lang moeite om ze uit elkaar te houden en hun namen te onthouden. Wat niet helpt, is dat ze er iedere dag anders uit zien: om de haverklap een andere pruik (ze dragen pruiken net als kleding, 5 of 6 pruiken is heel normaal hier! ?), ze vlechten elkaar haar in, zetten extensions bij elkaar en halen die er de volgende dag net zo makkelijk weer uit. Heel wat creatiever dan ik met m’n eeuwige elastiekje ?

Inmiddels bij de vrouwengevangenis geweest, samen met twee studenten Ruphin en Alice van It’s time for Madagaskar. Dat was indrukwekkend. We mochten met drie Mercy Shippers naar binnen, samen met twee studenten. Omdat Toamasina een redelijk grote stad is, is hier een staatsgevangenis gevestigd. Het is niet veel meer dan een aantal vervallen gebouwtjes met binnenplaatsjes van zandgrond, ommuurd met prikkeldraad. De bewaking was niet echt vriendelijk, vooral de vrouwelijke bewakers zagen er tamelijk krengerig uit…. We moesten onze paspoorten afgeven en vreemd genoeg maar één van onze telefoons – ik heb dus wel wat beeld kunnen schieten.
In deze gevangenis zitten 1500 mannen en 70 vrouwen. Geen idee waarvoor ze zijn veroordeeld, dat hebben we ook niet gevraagd. Maar het voelt best vreemd om naar binnen te gaan je paspoort af te geven en vervolgens omringt te zijn door mensen waarvan je niet weet wat ze hebben gedaan en die ons met de nodige argwaan bekeken. Veel mensen, heel weinig ruimte en nauwelijks voorzieningen. Twee toiletten (gat in de grond, verrotte deuren, half uit de sponning, die niet dicht kunnen….?) voor 70 vrouwen.
Overdag mogen de vrouwen hun babies en kleuters bij zich hebben, die moet de familie dan brengen. Op de binnenplaatsjes mogen ze zelf op kleine vuurtjes koken. De staat regelt alleen de locatie en de bewaking, maar geen eten. Je bent dus afhankelijk van familie of vrienden om je iedere dag eten te komen brengen. Het alternatief is rauwe casave. Niet echt een feest-dieet. De ‘slaapzalen’ hebben 3 hoog houten stapelbedden, geen ramen, geen ventilator….
De vrouwen moesten zich registreren voor onze ‘Engelse les’ en mochten toen met ons mee naar een piepklein lokaaltje. De vraag was: welk dier zou je willen zijn en waarom – om de beurt in het Engels, met student Ruphin als tolk erbij om alles te vertalen. Geen bewaking in het lokaal, dus de dames kwamen lekker los ?. Uiteindelijk wilden ze allemaal met ons op de foto!

Mijn roommie Eveline houdt ook van fietsen. We maken mooie tochten samen. Via de camera kom je makkelijk in gesprek, zeker met kinderen – die zijn gefascineerd als ze zichzelf zien! Gister kwamen we buiten de stad een groepje kinderen tegen. Eén van hen, een klein meisje heette Rosianna. Niet ouder dan 10 jaar met een hele dikke buik…. Ik vertelde dat ik ook een dochter heb die RoseAnne heet. Uiteindelijk hebben we gevraagd wat er aan de hand was. We konden ons bijna niet voorstellen dat ze zwanger was. Het bleek een enorm vochtgezwel, ontstaan door eiwittekort. Ze is niet door de patiënt selectie van Mercy Ships gekomen: 10.000 aanmeldingen, en maar mogelijkheid voor 1.000 operaties. Vervolgens heeft het lokale ziekenhuis gezegd dat ze kan worden geopereerd voor 3.000.000 ARA, omgerekend zo’n 700,-. Een relatief eenvoudige operatie. Dus dat moet mogelijk zijn! Nieuw projectje ??

En ook is er op het dock begonnen met het opbouwen van de pre-opp, waar patiënten en hun begeleiders worden gehuisvest voor en na de operatie. Heel benieuwd hoe dat gaat zijn, want dan kunnen de patiënten echt komen!