Afgelopen week werd ik door Neddy, één van onze Day Crew-ers, uitgenodigd om samen met mijn Duitse collega Petra en haar man bij hem thuis te komen eten. Neddy is een lange, magere 20-jarige jongen, met een heerlijk gevoel voor humor en een grote passie voor oude jazz, Frank Sinatra en Fred Astaire. Hij leert me iedere dag een woord in Malagassy (vandaag ‘Roemoenie’ – melk!) en hij wil altijd met me dansen ?. Zelf had hij afgelopen week een zware week: hij mocht op het schip naar de tandarts – vier kiezen getrokken….. ?
Hij kwam ons bij het schip ophalen, samen in de tuktuk naar een buitenwijk. Op de hoofdweg uitgestapt en toen kruip-door-sluip-door door allerlei kleine paadjes diep de wijk in. Allemaal onverhard en onverlicht (geen elektriciteit!), allemaal kleine huisjes hutjemutje op en aan elkaar gebouwd – zelf hadden we dan nooit kunnen vinden! Ineens stond zijn hele familie op het pad, die stonden ons op te wachten. Het laatste stuk liepen we als een soort stoet: buren kwamen kijken wat voor vreemde gasten ze bij zich hadden. Trots troonden ze ons mee naar hun huis: één kamer, ter grootte van een schuur, stenen muurtjes, golfplaat dak, zandvloer – keuken en wc buiten. Aan alle kanten het geroezemoes van buren. ’s Nachts slaapt de hele familie (vader, moeder, 8 kinderen) in deze kamer, van elkaar gescheiden door lappen stof.
Maar tjonge, wat zag het er prachtig uit! Lange gedekte tafel, door kaarsen verlicht. Neddy vertaalde heen-en-weer alle begroetingen. En oh, wat is het dan leuk om met een paar woorden Malagassy te kunnen reageren op wat zij zeiden ?. Ik merk keer op keer dat dat zó het ijs breekt!
Als voorgerecht kregen we een gestoomde maiskolf, die Neddy ’s ochtends in het achterland was gaan plukken. Als hoofdgerecht Malagassy Chicken met rijst en bouillon. Als toetje een banaan. Het ging me zó aan het hart dat ze speciaal voor ons één van hun twee kippen hadden geslacht…. En het is echt ‘poulet complèt’ – alles komt op tafel, kop, poten, lever, alles! Het hoogtepunt was het maken van foto’s van ons allemaal. Wat een onthaal. Gelukkig hadden we cadeautjes voor hen meegebracht, maar zij hadden ook nog weer cadeautjes voor ons!
Op de terugweg waren we helemaal stil en onder de indruk. Hartverwarmend. Niks hebben, maar zó blijmoedig alles delen. Wat een levenskunst!
Enorme overgang naar het andere uiterste: afgelopen weekend vier dagen naar Ile St Marie geweest. In alle opzichten een prachtig tropisch eiland. Witte stranden, azuurblauwe golven, palmbomen. Veel Franse invloeden. We liepen de Belgische consul met zijn zus en zwager tegen het lijf. Hij nodigde Eveline (ook Vlaams!) en mij uit voor een dagje varen. Alles erop en eraan – heerlijk eten, bijzondere wijnen, cocktails. ’s Avonds bood hij aan om ons de volgende dag met zijn privé-vliegtuig ‘even in Tamatave te droppen’ (30 min vliegen – waar we op de heenweg 5 uur hobbel-de-bobbel over slechte wegen en 2 uur per boot over hadden gedaan…). Met beide handen aangenomen en heerlijk van genoten!
Later liep ik na te denken over deze twee ervaringen: ‘niets’ hebben en veel geven, ‘alles’ hebben en veel geven – is er een verschil? In beide gevallen voelde ik me enigszins ongemakkelijk. In beide gevallen viel me op dat er zo zonder enig voorbehoud, zo van harte werd gegeven. Het was vooral de gulle hartshouding die ’t m deed. Heel mooi – there’s a lesson ? (Maar voor Neddy ga ik donderdag even op zoek naar een nieuwe – levende! – kip! Denk dat ik die dan even aan mijn fietsstuur moet hangen….. ☺️)
Het traject Rosianna verloopt niet zonder slag of stoot. Gisterochtend was er een afspraak gepland, maar de familie kwam niet opdagen. De begeleidend sociaal werker is erachter aan gegaan: vader bleek dronken. Een veelvoorkomend probleem hier. Dat is één van de redenen dat wij buiten beeld blijven, dat de begeleiding door een lokaal sociaal werker wordt gedaan, en dat wij pas achteraf de rekening betalen – rechtstreeks aan het ziekenhuis. We houden nauw contact met onze contactpersoon – een man uit Australië die hier al decennia lang aan opbouw en ondersteuning werkt. Hoe mooi zou het zijn als we Rosianna na de operatie kunnen ondersteunen in een goede opleiding…. Een way out!
Ondertussen wordt de pre-op op het dock gebouwd en ingericht, waar straks patiënten en hun familie vóór en na de operatie worden opgevangen. Een Nederlands bedrijf HospiTainer, dat in 72 uur een opblaasbaar ziekenhuis opbouwt. Ongelooflijk professioneel, enorm gedreven team. Ze bouwen in oorlogsgebieden en in onderontwikkelde gebieden ‘plug and play’ hospitals. Ze zoeken dringend jonge technisch geschoolde Willy Wortels, dus eea gelijk even naar Ruben doorgezet! De techneuten hier bij Mercy Ships hebben ook al gevraagd of Ruben niet voor een paar maanden hier wil komen. Werk zat! ?