Ha lieve allemaal!
De eerste shift van vandaag zit er alweer op. Tijd voor een berichtje aan jullie!
Bijna drie weken hier nu, en de dagen rijgen zich aaneen. De tijd gaat snel! Net twee vrije dagen achter de rug, en nu vrij/za/zo weer werken. Heb goed m’n draai gevonden. Inmiddels zijn mijn twee Nederlandse roommies vertrokken, en heb ik er een Belgische voor terug gekregen. Dus we kunnen lekker ‘Vlaams babbelen in ons coconneke’, zoals zij zegt ;-).
Dat gebeurt hier voortdurend: mensen komen, mensen gaan. Net een duiventil. Ik merk aan de mensen die hier langer zitten dat het steeds opnieuw verwelkomen, maar ook steeds opnieuw afscheid nemen, heel leuk en soms ook best lastig is.
Ik ben zelf natuurlijk net nieuw en nog fris hier, dus – zoals jullie mij kennen – ik ga vol het contact in! Mooie gesprekken en ontmoetingen, en heel bijzonder om met zoveel verschillende nationaliteiten op het schip te wonen en te werken. Ik realiseer me eens te meer hoe goed georganiseerd (en ook wel voorspelbaar!) mijn leven is, en hoe strak ge-olied wij West Europeanen te werk gaan (afgezien van toeslagen-affaire en aardbevingen in Groningen dan…..!).
Afgelopen weekend zijn we met een groep naar Mahambo geweest, een stad 90 km naar het Noorden. In een rammelend busje met een lokale chauffeur: hobbel-de-bobbel 5 uur heen, en 5 uur terug. De wegen zijn hier vreselijk slecht, één en al gaten, en bij iedere regenbui stroomt alles over. Van wat ik tot nog toe zie leeft het grootste deel van de mensen in hutjes. Buiten de steden lijken de kinderen helemaal niet naar school te gaan, hier in de stad alleen degenen die het kunnen betalen. Sinds de Fransen in de jaren tachtig vertrokken is er niet veel onderhoud meer gedaan. Gebouwen, huizen, wegen, spoorwegen – het is er allemaal slecht aan toe. Na dat tripje was ik behoorlijk van slag van de armoede – het is te groot, te veel, te overweldigend. Ik voel een voortdurend appèl: wat kan ik doen, hoe kan ik helpen?
Het schip ligt hier nu drie weken, en het opstarten kost meer tijd dan verwacht. Mercy Ships was in 2016 ook in Madagaskar. Sinds de uitnodiging van de vorige minister van Gezondheidszorg voor een nieuwe field service is er nu een andere minister. Deze nieuwe minister vaart een andere koers (!) wat per saldo betekent dat alle afspraken opnieuw moeten worden uit onderhandeld. De contacten op het vaste land moeten opnieuw worden opgebouwd en het lukt maar mondjesmaat om de containers met voorraad en medical supplies door de douane te krijgen.
Ook is het nog een uitdaging om voldoende medisch geschoolde vrijwilligers – chirurgen, artsen, verpleging – te recruiteren: met twee schepen in de vaart (het nieuwe schip de Global Mercy in Sierra Leone, en de Africa Mercy hier in Madagaskar) is er twee keer zoveel personeel nodig.
Dus de bemanning wordt wat onrustig: iedereen wil aan de slag – daarvoor zijn we hier! We leggen nu contact met verschillende kerken hier in Toamasina, om te kijken of we op andere manieren al iets kunnen doen. Morgenochtend bezoeken we met een klein groepje een weeshuis.
Het is overduidelijk dat het geen zoden aan de dijk zet om een paar euro te geven of met een stapel boterhammen de straat op te gaan – dit land schreeuwt om leiders die weer gaan bouwen aan een sterke basis. Wegen. Scholen. Medische zorg. Bedrijvigheid.
Voor nu probeer ik zo goed mogelijk mijn eigen taak hier in de dining room te doen: voor iedereen een warm welkom, bordje eten en echte aandacht!
Tot later, x Anne