Goedemorgen!
Even weer een berichtje vanuit warm Afrika. Alles goed hier! De dagen zijn goed gevuld en vliegen voorbij . Het werk in de Dining Room is leuk en enerverend, ik ben er goed op m’n plek wat betreft het praatjes maken met iedereen. Wat echt lastig is, is de manier waarop eea is georganiseerd: Mercy Ships is echt een Amerikaanse organisatie, met voor iedere scheet een ‘manager’. Dus waar ik zit – helemaal onderin de lijn – krijg ik nogal eens tegenstrijdige instructies…. Teamleider zegt: de ham moet links, de kaas moet rechts. Manager komt: ‘kaas moet toch links’. Chef Dining Room zegt ‘overal folie overheen – want moet vers blijven’. Teamleider zegt ‘wat doet die folie daarop, dat ziet er niet uit!!’. Tja… Overal staan bordjes bij met instructies over handen wassen, lepels/knijpers die je wel/niet moet gebruiken, hoeveel plakjes/stuks per persoon, enzovoort enzovoort. Gister was ik het zat en had ik bij de sperziebonen een bordje gezet ’30 pcs per person’. Toen kreeg ik op m’n donder – van alle drie de managers 😉
Wat ik echt heerlijk vind hier, is de grote verscheidenheid aan mensen en achtergronden. Alle verhalen. Het optrekken met mensen met een totaal andere achtergrond. Bijvoorbeeld Denise, superslimme dame met heerlijk gevoel voor humor, werkt hier als electrical engineer en onderhoudt met haar salaris haar familie in Kameroen. Leuk om er samen op uit te trekken en door haar ogen te kijken. Zij zei ‘Ik kom uit Afrika, dus ik weet wat armoede is, maar Madagaskar is écht van alles verstoken….’. Er is geen beginnen aan, zo lijkt het. En toch geniet ik er enorm van om door de stad te fietsen, m’n neus te volgen, alle kleuren en geuren en geluiden te absorberen.
Soms vragen mensen thuis ‘ga je nog door Afrika reizen?’, maar ik moet zeggen dat ik mijn handen vol heb aan dit stukje Afrika en het leven met de mensen op het schip. Het is als een wereldreis op de vierkante meter, maar ook een reis naar binnen. Een terugblik op de afgelopen jaren. Dat vraagt tijd. Er komen veel herinneringen aan Erik naar boven. Vragen. Verdriet. Maar ook veel dankbaarheid: hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze echt een grote liefde hebben gehad….?
Ook merk ik dat mijn geloof hier wordt opgerekt, verruimd. Afrikanen zijn daarin heel direct en open. Zij leven veel meer uit afhankelijkheid, in relatie met God. Wij hebben alles of regelen het zelf wel. In gesprekken word ik daarin steeds opnieuw geraakt, ik schiet steeds vol door de puurheid er van. Oh, en niet te vergeten de Afrikaanse keuken…. Boven in de dining room het westerse eten, maar beneden in de Crew Galley, oh mai oh mai, daar gebeurt het! Een feestje voor je smaakpapillen, heerlijk!
Enfin. Zo gaat dat hier zo’n beetje 😉 Later meer…..
Dikke kus voor allemaal en tot snel weer!