Gister weer zó’n prachtige dag gehad!
Neddy en zijn broer Stefan namen mij mee, naar hun familie in de bergen buiten Tamatave. Ik eerst op de fiets naar hem, fiets in hun huis gezet. Toen een uur met de tuktuk naar buiten de stad. En vanaf daar lopend verder. Ongelooflijk groen en mooi. Overal palmbomen, mango bomen, mandarijnen, vanille, koffie – van alles, het groeit hier zo voor ’t plukken.
De paden werden steeds smaller. Ontoegankelijk voor auto’s of tuktuks, alleen te voet begaanbaar. Steeds door kleine dorpjes van drie of vier huisjes. Veel bekijks. En mooie ontmoetingen, doordat Neddy en Stefan erbij waren en tolkten. Dat is echt een voordeel van met locals op pad zijn: je raakt zo makkelijk in gesprek!
Uiteindelijk kwamen we bij het dorpje van Neddy’s familie. Zijn moeder en zussen stonden al te wachten. Al snel waren we omringd door dorpsgenoten, iedereen blij en opgetogen, hartverwarmend. Mee naar het huisje van de dorpsoudste, tevens voorganger, waar in een bijna plechtige sfeer iedereen zich aan mij voorstelde. Ik snapte het eerst niet helemaal maar het bleek dat binnen de community alle volwassen mannen als ‘vader’ worden gezien en de vrouwen als ‘moeder’. Om de beurt hielden ze een soort toespraakje waarbij ze vol aandacht naar elkaar luisterden. Niet iedereen paste in het huisje dus de rest van de vrouwen en alle kinderen stonden bij de deur te luisteren. Het ging over hoe trots ze waren om hun dorp te laten zien, hoe eervol het was dat een ‘vasa’, een vreemdeling, hun huis bezocht, dat ze mij bedankten dat ik hen met mijn aanwezigheid vereerde, dat ze hun eten met mij wilden delen. Zo bijzonder, hoe in bijna ouderwets taalgebruik allerlei aspecten werden benoemd. Ik liet hen het journal zien dat Sophie voor mij maakte, met daarin alle foto’s van mijn kinderen, familie en vrienden – vonden ze bere-interessant! ?
Anna Vasa. We moesten er allemaal om lachen! Ze baden voor mij, en ik voor hen – niet dat we elkaar verstonden, maar God verstaat het wel! ?
Daarna kreeg ik een rondleiding door het dorp – geen elektriciteit, geen voorzieningen, geen enkel apparaat of machine – dus ook geen lawaai, heeeerlijk rustig! Iedereen op blote voeten. En er waren alleen kleine kinderen, want alle grotere kinderen zitten doordeweeks op school en komen alleen in het weekend thuis.
Of ik een kokosnoot wilde? En hop, Stefan klom zo de boom in, hakte een kokosnoot af en open. Eerst een klein gaatje om de kokosmelk eruit te drinken, en vervolgens de noot gekraakt om de verse kokos eruit te eten. Of ik zin had in een mandarijn? En hop, weer de boom in. Ongelooflijk lekker en bijzonder!
Ik kreeg als enige verse koffie, ook van bonen uit de boom. Met zoveel suiker erin dat de vullingen zowat uit mijn kiezen sprongen! ?
Belangrijk onderdeel is het samen op de foto gaan, in alle mogelijke samenstellingen. Ik ga die foto’s afdrukken en lamineren, vinden ze vast leuk!
Bijna niet voor te stellen, zo’n zelfvoorzienende kleine hechte gemeenschap op relatief korte afstand van de bewoonde wereld, waar het leven zo eenvoudig is en waar nooit een witte vasa komt.
Daarna verder. Moeder (met levende kip!), zus en kind liepen nog een stuk met ons mee, langs de cascade waar zijn moeder ook nog nooit was geweest. De kip werd even onder een struik gepoot terwijl wij lekker even met onze voeten in het water plonsden. Totdat moeders ineens het water uitvloog en onder die struik dook: bleek dat de kip toch aan de scharrel was gegaan…. Met kip en al in de tuktuk ’s avonds de stad weer in. Prachtige dag! Ik hoop dat ik er iets van mee naar huis neem – dat gemeenschapsgevoel, het alles delen, het zo vrolijk en respectvol met elkaar omgaan!
Als het goed is heeft Rosianna vandaag weer een onderzoek en een gesprek in het ziekenhuis gehad. We hebben nog niet gehoord wat de uitslag is. Afgelopen weekend hebben we nog even een pakketje eten, tandpasta, tandenborstels en zeep gebracht. Heel mooi om te zien hoe vrij ze inmiddels op ons af komt!
Zelf had ik vandaag zes Franse vrijwilligers te gast, die via een katholieke kerk hier vlakbij verschillende sociale projecten in de stad doen. Eén van hen ontmoette ik in de Womens Prison. Via Mercy Ministries draaien Crew members als vrijwilliger mee in bestaande projecten van lokale kerken en instellingen, veel beter dan hap snap zelf allerlei initiatieven op te starten. Heel leuk om een rondleiding over het schip te geven en het Mercy Ships verhaal te vertellen!
Aan het einde van de dag Thembeka nog even zwemles gegeven op deck 8, maar dat lukte vandaag helemaal niet. Hoesten en proesten. Uiteindelijk heb ik haar al reddingszwemmend heerlijk relaxed een paar rondjes in de ondergaande zon door het bad getrokken, dat beviel beter!
Ondertussen voel ik dat het einde in zicht komt: nog een kleine drie weken….. Merk ook wel dat ik daardoor wat haast begin te voelen bij het vinden van antwoorden op mijn eigen grote vragen: hoe gaat de tweede helft van mijn leven er uit zien, wat wordt mijn focus, wat zijn volgende stappen?! Veel dagen voel ik me daarover hoopvol en blijgemutst, sommige dagen voelen doelloos. Eigenlijk net als thuis. Doorlopende levensvragen – dus ergens weet ik ook wel dat het antwoord op die vragen zich vanzelf zal ontvouwen, hoeft niet allemaal vandaag. Alle mooie herinneringen koesteren, en de blik vooruit. Ik weet zeker dat Erik dat zou willen, en dat hij dit een mooie onderneming zou vinden: zoveel mooie ontmoetingen, een opblaasziekenhuis bouwen, koffiedrinken met mensen in een dorp zonder elektriciteit.
Enne… Helaas ben ik – wat velen mij toewensten – nog geen knappe dokter tegen het lijf gelopen ?