De overgang, de hitte, zoveel nieuwe mensen, verhalen en gezichten, en gelijk hard aan het werk – de eerste dagen waren zo overweldigend dat ik een paar keer heb gedacht ‘ik wil naar huis…!’ ☺️
Gelukkig heb ik dat niet gedaan, en inmiddels gaat het een stuk beter. Langzaam vind ik een ritme, en balans in samen vs alleen. Als je wilt kun je de hele dag praatjes maken: waar kom je vandaan, hoe lang blijf je hier, wat voor werk doe je op het schip, hoeveelste keer ben je hier, dat zijn veelgehoorde starters.
Ik slaap met twee Nederlandse meiden in een zespersoons hut: 3 compartimenten van ca 2 x 2m met ieder een bed boven en een bed beneden, 2 hoge kledingkastjes, een opklapbaar bureau en een lichtdicht gordijn ervoor. We hebben nu alledrie zo’n compartiment voor onszelf en dat is prima te doen, benieuwd hoe het gaat zijn als er straks nog 3 personen bij komen ? Voor een momentje op mezelf neem ik als het tussendoor lukt even m’n koffie mee naar het dek – heerlijk plekje om over de haven en het strand naar de stad te kijken (vanochtend met een enorme plensbui – rainy season!! ?)
Op de werkdagen ben ik van 5.30 uur tot 20.30 uur aan het werk, 3 maaltijden met pauzes er tussen. Uitserveren, bijvullen, spoelkeuken, en heeeeel veel schoonmaken. Eén ding is zeker, ik ga nooit meer over iemands pas gedweilde vloer heen lopen!
Er komen nu steeds meer Malagasy bij, die de komende twee jaar op het schip zullen werken – dat zijn zowel techneuten, als medisch personeel als ondersteunende functies. Nadat ik zelf net m’n eerste twee werkdagen heb gehad, werk ik nu Antonia in: 20 jaar, woont op zichzelf, wil naar Texas om Informatica te studeren.
Het zijn veelal jonge mensen die hier komen werken: ze krijgen een interne opleiding, inkomen en veel gelegenheid om Engels te spreken. Heb nu al meerdere keren gehoord dat ze hierna naar het buitenland willen om verder te studeren – heel begrijpelijk, maar dan vertrekken natuurlijk precies de mensen die het land verder kunnen helpen. Want oh, wat is hier veel armoede en achterstallig onderhoud… Een paar keer per dag een flinke regenbui, en de hele boel staat blank. Je kunt hier als aannemer, wegenbouwer, automonteur flink je hart ophalen?
Heel leuk om de stad te verkennen. Eerst per tuktuk, maar nu ik de stad beter leer kennen is het vooral leuk om te lopen.
Het schip is afgelopen najaar gerenoveerd. Langzaam maar zeker wordt het ziekenhuis nu schoongemaakt en ingericht. Daar vinden de daadwerkelijke operaties straks plaats. Op de wal tegenover het schip wordt een oud gebouw ingericht voor opname voorafgaand aan de operatie, en recovery daarna. In de stad zelf wordt aan het Hope Centre gewerkt, waar opleiding en ondersteunende activiteiten worden ondergebracht. Nog veel werk te doen hier! ??
Voor nu: dikke kus, tot later!